Vorig jaar ben ik hier voor het eerst mee gaan rijden, ik wist niet wat ik mee maakte! Het tempo ligt heel hoog en wisselt continu, en dan na elke bocht wordt er verschrikkelijk hard aangezet. Ik ben hier sterker van geworden maar heb ook leren rijden in de grote groep en vechten voor mijn plekje wat heel belangrijk is in triathlons op topniveau. Dit seizoen heb ik ook weer een aantal keren meegereden wat iedere keer beter gaat maar ook weer totaal anders is, je weet nooit wat je kan verwachten. Een keer dit jaar was het nog best koud en ging het regenen, die keer ben ik zo kappot gegaan dat ik me er weinig van kon herinneren, mijn geluk was dat mijn opa was komen kijken en me in de auto terug heeft gebracht.
De laatste tijd heb ik mij meer op het hardlopen gericht dus wist ik niet wat ik kon verwachten. Al vroeg opgesteld bij de startlijn waardoor ik de eerste rondes helemaal voorin zat en zelfs aan kop kwam terwijl er een paar weg waren gesprongen …… dachten ze even dat ik wel hard aan kop zou gaan rijden hahaha. Maar al snel zat ik lekker in de wedstrijd en kon mijn plekje voorin vrij makkelijk handhaven. Al snel kwam ik erachter dat dit makkelijker ging dan ooit en begon ik te twijfelen, rijden ze minder hard of ben ik nou sterker?? Toch die laatste, ik heb geen teller op mijn fiets maar kijk naar de versnelling die ik rijd en de frequentie erbij. Ondanks dat er honderd ontsnappingen zijn groot klein lang en kort komt het meestal aan op de sprint waar ik mij niet mee bemoei. In het klassement sta ik rond plek 45 van de 80 B-amateurs (er zijn ook zo’n 80 A-amateurs) en na afloop wat eten en lekker terug fietsen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten