zondag 7 december 2014

The four passes

In Stellenbosch is alles sport en wereldtoppers uit de triathlon en goede wielrenners scheppen op over het rijden van ´the four passes´ een grote ronde waarbij je over vier berg passen heen moet fietsen. Ik wist nog niet hoe de route was maar ik had voor mijzelf een grote ronde bedacht die ik een keertje wilde proberen. Ondanks de voorspelling dat het zaterdag 6 december 31 graden zal worden was ik vastberaden er die dag voor te gaan. Hoe mooi het hier ook is was ik die dag graag in Nederland geweest waar mijn familie afscheid nam van mijn oma, in plaats daarvan ben ik ver van de bewoonde wereld gefietst en in gedachten bij hen geweest. Ik houd van de zon en kan goed tegen hitte maar het was verstandig geweest om vroeg te vertrekken maar na een sinterklaas avondje onder de palmbomen en volle maan was het al laat en slapen vind ik ook lekker. Als gevolg daarvan vertrok ik pas om 10.45 en na 10minuten in fietsen door Stellenbosch begon het al met een 7km lange klim tegen Helshoogte die zijn naam eer aan deed. Daarna is het door rijden naar Franschhoek wat ik al veel vaker heb gedaan maar nu was het anders, na het klimmen in de hitte bleef ik in het lichte verzet rijden omdat de wind hard tegen begon te blazen zoals deze vaak opkomt in de middag. Heel even twijfel ik over de route die ik heb gepland maar vlak voordat ik bij de ´echte´ bergen aan kom weet ik een koud blikje cola te kopen en vervolg ik mijn weg met de 16km lange klim ´Franschhoek pass’ ik heb moeite met mijn lichtste versnelling, geniet van de uitzichten en heb het gevoel dat ik in een sauna zit. Bovenop een paar foto´s gemaakt en in de afdaling omringd door berg kloven nog een paar keer in de remmen geknepen om een foto te maken. Beneden kom ik aan bij de Theewaterskloof, groot water tussen de bergen waar nog zwarte verkoolde bomen boven het water uitsteken. Dit geeft een wat mysterieus angstaanjagend gevoel, alsof er dingen gebeurt zijn maar ik weet er niks van. Ik heb voor het eerst mijn ligstuur weer op mijn fiets en probeer er wat tempo in te brengen want terug gaan is inmiddels geen optie meer en hoe ver ik nog moet weet ik niet. Over de brug richting Grabouw krijg ik moeite met de hitte en nergens zijn mensen of kan ik iets te drinken kopen. Ik heb nog wel volle bidons maar wat er uit komt lijkt zoete thee terwijl ik droom van koude cola. Inmiddels start de ´Viljoenspas´ een 9 kilometer lange klim die het zwaarst is van de dag. Eenmaal aan gekomen in Grabouw is het hartstikke druk op straat waar tevens enorm veel troep ligt en ik de enige blanke ben. Toch laat ik mijn fiets maar even buiten staan terwijl ik snel een blikje cola koop die me nieuwe kracht geeft om de borden te volgen richting Kaapstad, ik moet daar niet heen maar volgens mij wel in die richting. De laatste verrassing van de dag is de ´Sir Lowry´s Pass´ die me eigenlijk wel meevalt en bovenop zie ik ineens de zee en Somerset West een plaats die ik ken en waarvan ik weet hoe ik terug moet fietsen naar Stellenbosch. Dat geeft een geweldig gevoel. Normaal kan ik na de klim genieten van de afdaling maar dit keer niet, ik ga misschien maar 10 kilometer per uur zodat ik meteen de remmen verder dicht kan knijpen wanneer ik bijna van de weg word geblazen of richting de auto´s. Niet normaal hoe hard deze wind af en toe gaat en ik kan geen controle houden over mijn fiets dus duurt de afdaling misschien wel net zo lang als de klim. Eenmaal beneden heb ik pijn in mijn rug en handen. Op de rechte weg in Somerset West kan ik rechtop zitten om mijn rug te strekken en in de zwaarste versnelling kan ik haast niet mee trappen zo hard ga ik vanzelf met de wind in mijn rug. De afslag naar Stellenbosch is een golvende weg die ik goed ken en de wind is gelukkig niet tegen maar ook niet mee. Ik probeer nog even flink door te trappen zodat ik eerder thuis ben en merk dat ik inmiddels wel genoeg zon heb gehad voor vandaag. Ik blijk ´the four passes´ te hebben gereden in zes uur en 45 minuten, mijn herdenking vanaf de andere kant van de wereld.

dinsdag 11 november 2014

Lionshead



Al ruim 10 dagen ben ik in Kaapstad Zuid Afrika waarbij veel mensen zich afvragen wat ik daar doe en dat is best een goede vraag. Normaal werk ik nooit zo veel als ik in Nederland ben en dat doe ik hier ook niet. Eigenlijk is het dus een vakantie maar ik lig niet alleen maar op het strand en hang ook niet de gebruikelijke toerist uit. Ik ben graag op de niet toeristische plekjes, houd van een uitdaging en heb mijn vriendin en racefiets mee genomen waarmee ik mij vermaak. Waar de meesten in een bus naar de toeristische plek rijden zie ik onderweg op mijn racefiets na flinke beklimmingen nog veel mooiere uitzichten en kom op de kleine lokale strandjes tussendoor. Zwemmen in deze zee is ook een flinke uitdaging, aan deze kant van Zuid Afrika is de zee ijskoud terwijl de buitentemperatuur erg warm is, na een flinke shock waarbij ik naar lucht hap en alles pijn doet van de kou probeer ik te ontspannen en te zwemmen zoals ik al die uren in het zwembad heb geoefend maar dat valt niet mee. De golven zijn zoals altijd te gek! Het zwembad bij Seapoint is een mix van zwembadwater en zeewater, 50m lang en de hele dag open waardoor er altijd voldoende ruimte is voor een eigen baan om in te trainen. Als je bilateraal adem haalt zie je aan de ene kant Lionshead (een puntachtige berg naast de tafelberg) en aan de andere kant uiteraard de zee. Voor mij is het wel wat fris nog maar dat zijn de binnenbaden in Nederland voor mij ook. In plaats van de gewilde warme douche na afloop droog ik nu op in de zon.



We logeren bij Greenpoint en langs de zee zie je heel veel hardlopers, na 1 week hardlopen langs verschillende kanten zee met uitzicht op de bergen begon het te kriebelen. Roos en ik zijn Lionshead opgeklommen waarbij stukken op handen en voeten gaat, hierboven hebben we de zon onder zien gaan terwijl het daarna volle maan was en we de hele stad en de tafelberg in het donker konden zien verlicht door de maan. Mijn volgende run ging dus twee dagen later in de volle zon met een flesje water in mijn rechterhand vanuit onze lodge tegen Signal hill op (de kont van de berg die op een leeuw lijkt). Meteen al twijfels, dit is niet hardlopen zoals ik dat ken, het is te stijl en een erg moeilijk paadje vol met stenen die vast liggen en af en toe stenen die los liggen en des te verder ik kom ook meer afgronden. In tegenstelling tot langs de zee zie je hier geen hardlopers, eigenlijk helemaal niemand. Uiteraard krijg je verre uitzichten als je hoger komt maar ik zie er helemaal niks van want ik moet me 100% concentreren om over die stenen heen te dansen met af en toe een paar normale stappen of sprongetje. Concentratie en controle houden is moeilijk en het duurt ook niet lang voordat ik over een steen val en me helemaal rot schrik. Even bijkomen, wat drinken, genieten van het uitzicht en ik zie dat ik over de rug van de leeuw naar de kop ‘lionshead’ toe kan. Op weg naar de top keer je niet eerder om dan dat je er bent alleen moet je daarna nog terug. Het lopen doet me denken aan touwtjespringen waarbij je stappen zich moeten aanpassen aan het touwtje, hier tijdens het rennen moeten mijn stappen zich aanpassen aan het pad vol met stenen alleen is nu het ritme nooit hetzelfde. Ik vraag mezelf af of het gezien mijn doelen verstandig is net zoals ik op de mountainbike weleens deed, mijn conclusie is bij beiden dat er een risico aan zit op blessures maar ik tegelijk ook aan mijn skills en kracht werk. Berg af blijkt ook hartstikke moeilijk omdat je neigt om sneller te gaan dan dat je technisch aan kan op dit pad en mijn bovenbenen lijken uit elkaar te knallen, eventjes verder wandelen verandert hier niks aan, het lijkt of ik een halter van 100kg in mijn nek heb liggen en mijn energie raakt ook langzaam op. Eenmaal terug beneden loop ik over het asfalt richting de lodge nog een aantal korte versnellingen waarbij het lijkt alsof ik vlieg. Ik trakteer mijzelf op een colaatje, pannekoek met nutella en banaan en lig ’s middags met Roos op het strand bij Camps Bay met uitzicht op die sierlijke berg ‘Lionshead’.





Travel as much as you can, as far as you can and as long as you can, life is not meant to be lived in one place

donderdag 2 oktober 2014

122,5km Monstertijdrit....

Iedereen die mij goed kent weet dat ik wel van een uitdaging houd, daarom ben ik triathlon gaan doen en heet mijn eigen bedrijf 'Sports Challenge Heestermans'. Afgelopen 3 seizoenen heb ik telkens 1 halve triathlon gedaan met resultaten wisselend van Nederlands Kampioen t/m 23 jaar tot flink onderkoeld en vorig jaar compleet opgeblazen met een verzwikte enkel over de finish. Dit jaar heb ik een veel grotere basis gelegd in training en was ik dan ook heel benieuwd hoe een halve triathlon zou gaan, echter door de loopblessure die ik heb gehad hebben we gekozen dit niet te doen. Uiteraard betekend minder lopen extra fietsen en leek mij de monstertijdrit in Almere een leuk alternatief. De naam vond ik wel een beetje vreemd klinken dus tegen de meesten zei ik dat ik een lange tijdrit ging fietsen van 122,5km door de polder, een echte klassieker blijkt.

1 dag na de Bosbaantriathlon ging ik achterin het veld tussen de toppers van start aan deze lange eenzame lijdensweg die mij wel leuk leek. Blijkbaar had ik een veel te snelle tijd opgegeven en kwamen diegenen die na mij starten met ongeveer 10km/pu hogere snelheid voorbij flitsen. In triathlons zonder stayeren pak je meestal nog wel wat voordeel van anderen, ik hier dus geen moment. Tijdens de eerste van de drie rondes kreeg ik al flinke zadelpijn maar tijdens de tweede ronde gingen mijn benen al zoveel zeer doen dat de zadelpijn al niet meer zo opviel. Twee rondes was dus meer dan genoeg en tijdens het moeilijkste stuk van de derde ronde moest ik zelfs naar het kleine blad schakelen. Daarna begon mijn laatste gel denk ik te werken en met een betere wind en weg dacht ik nog even flink aan te zetten voor het laatste stuk. Ik kende inmiddels het parcours maar het laatste stuk is heel erg lang als je al zo naar de klote bent en nog even extra wil door versnellen. Ik reed 1.06 op ronde 1 toen de tweede ronde 1.09 en de laatste 1.13 waarna ik in 3.28uur kon finishen met bijna 35,5 km/pu gemiddeld op jawel een 80e plek. Opvallend vond ik dat er verschrikkelijk hard werd gereden met een winnaar boven de 40 jaar en mannen in de top boven 50 jaar, voor mij wisten slechts 3 man van onder de 30 te finishen en ik was de jongste deelnemer. Wel een lesje geleerd en die naam van het evenement begrijp ik nu ook wel. 122,5km in je eentje tijdrijden door de polder is een gruwelijke uitdaging...

Bosbaan Triathlon 2e plaats

Na Veenendaal kreeg de Eredivisie nog een afsluitingswedstrijd in Almere, voor het seizoen had ik al besloten hier niet te starten maar in de organisatie van de Bridge to Bridge hardloopevenement in Arnhem te werken. Enige gemiste wedstrijd en het team stond er gewoon weer sterk voor en wist na een 6e plaats het zilver in het eindklassement definitief binnen te halen, een geweldige verrassing voor iedereen!

Zelf moest ik qua lopen nog wat training inhalen en heb ik dus gekozen pas in het laatste weekend van september nog een goede triathlon proberen te doen. Met 700 man is de klassieker in de Bosbaan weer helemaal terug en naast de lokale favorieten stonden teamgenoot Rob Kwaaitaal en ik aan de start naast Menno Koolhaas en Remco de Veen van Pro-triathlon. Met zwemmen lag ik het eerste stukje meteen op kop maar moest ik halverwege lossen bij de mannen van Pro-triathlon en tijdens de 750m was ik al mijn power kwijt in het laatste stuk. Op de fiets lag alles uit elkaar en wist ik in 1 ronde naar Remco te rijden waarna ook Rob aansloot en wij in elkaars buurt bleven en inliepen op Menno de eenzame koploper.

Als eerste kon ik het loopparcours op en heb ik meteen flink tempo gemaakt! Menno was even in zicht maar liep steeds verder uit terwijl na een paar rondes mijn tweede plek vrij zeker leek kwam Rob nog heel dichtbij in een eindsprint! Leuke wedstrijd en afsluiter van het seizoen



Believing in your dreams is the greatest thing you can do!

vrijdag 19 september 2014

Eredivisie Stein en Veenendaal

Stein was voor mij een lastige wedstrijd door een loopblessure kon ik niet goed presteren maar wist ik het team te steunen om onze 2e plaats in het klassement vast te houden.




Na een korte voorbereiding op Veenendaal kon ik na een sterk zwemonderdeel aansluiten in de 2e groep en hiermee nog wat naar voren schuiven waardoor mijn teamgenoot nog naar de 5e plek kon rennen. Zelf kwam ik na 1 ronde lopen nog door op de 15e plaats maar daarna maakte de trainingsachterstand met lopen het erg moeilijk en ben ik als 25e gefinisht. Erg dubbel gevoel, zwemmen en fietsen ging hartstikke goed en met het team weer een mooie 3e plaats in de wacht gesleept en de 2e plaats in het klassement wederom behouden. Echter is het lopen normaal mijn beste onderdeel en was het mooi om weer mee te kunnen doen maar moeilijk om hierop ingehaald te worden...

woensdag 11 juni 2014

15e NK Sprint en 2e team

Na het NK Olympische afstand in Weert moest ik even flink bijkomen en daarna weer door trainen voor het NK sprint in Amsterdam welke weer een hele andere wedstrijd beloofde te worden. Extra focus op de zwemstart pakte goed uit, ik was meteen goed weg zonder veel te worden gehinderd en pas bij de eerste boei kwam voor mij het gevecht waarbij ik mannen herkende die normaal ver voor mij uit het water komen. Uiteindelijk kwam ik voorin de 2e groep op de fiets die van achteruit toch nog veel groter werd maar zelf heb ik nog nooit zo dicht achter de kopgroep gezeten die dit keer ook erg groot was. Op de fiets heb ik veel voorin gereden terwijl er helaas door maar weinig man werd meegewerkt. Het is zo'n korte wedstrijd en als je niet super hard kan lopen ga je dat ook niet doen door op de fiets je benen te sparen dus begrijp ik niet waarom er niet meegereden word om bij de kopgroep aan te sluiten. Op zo'n 30sec. achter de kopgroep kon ik mooi voorin wisselen en meteen lekker tempo lopen waarmee ik steeds meer jongens uit de kopgroep kon terugpakken. De 2e ronde werd het lopen wel erg zwaar maar uiteindelijk kon ik wederom finishen op de 15e plek en ditmaal haalden wij zonder onze sterkste team opstelling onze hoogste klassering ooit, namelijk de 2e plaats achter het ongeslagen team4talent. Dit was echt een geweldige teamprestatie waarin wij alle vier top gepresteerd hadden en deze 2e plek was dus een fantastische beloning! In het Eredivisie klassement staan wij nu dus ook op de 2e plaats met over 2 weken de sprint in Stein op het programma.



Believing in your dreams is the greatest thing you can do!

15e NK Olympische afstand en 3e team

Het NK Olympische afstand is een erg belangrijke wedstrijd die dit jaar heel vroeg viel maar gelukkig met lekker weer. Ik had er vertrouwen in na een goede voorbereiding en het was erg lang geleden dat ik wat wedstrijdspanning had gevoeld. Het zwemmen was erg lastig met 100 man door een smal kanaal met de stroom mee, dan keren en vol tegen de stroming in rammen. Dan in de haven de kant op rennen en er weer in duiken voor nog zo'n tweede ronde waar ik nog wat plekken naar voren op kon schuiven terwijl ik normaal aan het einde van 1500m terugval. Blij was ik om op de fiets meteen in de 3e groep te zitten waarin ik makkelijk reed en we wat dichterbij de 2e groep kwamen maar door wat haperingen in de groep toch niet bij kwamen. Door het makkelijke fietsen verwachtte ik heel hard te gaan lopen maar zodra ik het parcours op kwam wist ik dat ik mijn krachten moest verdelen en het overleven werd. Veel goede atleten vielen tijdens het lopen ver terug terwijl ik redelijk tempo kon houden door te focussen op mijn ritme en ontspanning. Na veel atleten uit de 2e fietsgroep voorbij gelopen te hebben kon ik finishen op de 16e plaats als 15e Nederlander in een wedstrijd waarin voor mij alles goed ging en ik achteraf 34.46 heb gelopen op het 10km heen en weer parcours. Na de wedstrijd kwam de spanning omdat we ook met ons Eredivisie Triathlonteam.nl allemaal goed hadden gepresteerd terwijl de meeste topteams wel iemand hadden die door het ijs was gezakt. Uiteindelijk zat alles heel dicht bij elkaar en bleken wij als 3e op het podium te mogen wat voor velen een grote verrassing was. Een hele mooie dag dus waar al het trainen tot resultaat kwam in een spannende wedstrijd!





Believing in your dreams is the greatest thing you can do!

donderdag 8 mei 2014

14e @Triathlon Lille

Nadat ik zoals gebruikelijk in de winter slecht vooruit kwam begint de laatste tijd langzaam aan weer wat snelheid en vermogen in mijn lichaam te komen. Rond pasen hebben wij met ons Eredivisie triathlonteam.nl getraind in de Ardennen met fantastisch weer ben ik een week gebleven met veel extra kilometers op de fiets. Terug van de Ardennen stond meteen weer een nieuwe uitdaging op mijn programma, de 100x100m zwemmen in 50m buitenbad Huizen leek mij een goede mogelijkheid om mijn grenzen iets te verleggen. Met starttijd elke 1.40min viel dit reuze mee en heb ik de laatste 50x allemaal aan kop steeds meer door versneld. De echte klap kwam eigenlijk pas toen ik weer wakker wilde worden na mijn middagslaapje :)


4 mei was een vroege start van mijn triathlon seizoen meteen in buitenwater. In het Belgische Lille was er een prachtige sprint triathlon met stayeren waar veel Nederlandse en Belgische toppers zich kwamen testen. Mijn test en trainingsprikkel voor het NK over 2 weken was goed, zowel het zwemmen, fietsen als lopen gingen behoorlijk goed. Helaas had ik mijn wedstrijd al verpest in de eerste wissel. Ik kwam achterin een mooie 2e groep het water uit maar verloor kostbare secondes bij het uittrekken van mijn wetsuit die achter een extra grote chip om mijn enkel bleef zitten. Vlak achter de 2e groep reed ik in mijn eentje maar ik kwam er net niet bij, waardoor ik na 4km werd bijgehaald door teamgenoot Rob waarna we als tweetal de rest hebben gereden. Na op de fiets nog een enkeling te hebben ingehaald lukte mij dit met lopen ook nog eens. Het was een mooi rondje om het meer, volledig offroad en hier liep ik nog in 17.08 naar de finish op een 14e plaats. Na afloop bleek dat ik dankzij een schop met zwemmen een tand had afgebroken voor in mijn mond, vorig jaar eindigde mijn laatste race met een gebroken helm en nu start ik het seizoen met een gebroken tand. Moet niet gekker worden!




Believing in your dreams is the greatest thing you can do!

woensdag 9 april 2014

Plezier in sport



´Focus, work hard and dream big because the journey is what matters. To dream and live a life of devotion is better than to never dream at all´
- RYAN HALL

Wanneer je een doel hebt om iets te presteren dan moet je een plan maken hoe je daar naar toe gaat werken. Wanneer je ook druk bent met andere dingen betekend dit dat je SLIM moet trainen. Wanneer je het uiterste uit je mogelijkheden wil en kan halen dan moet je niet alleen SLIM maar ook VEEL trainen en in alles hier rekening mee houden. In beide gevallen is het belangrijk om plezier te houden in wat je doet voor een optimaal resultaat, uiteindelijk ben je er ook mee begonnen omdat je het leuk vind. Het plezier in sport kan door verschillende redenen verloren gaan, te hoge eisen aan jezelf stellen, te veel vast willen houden aan je planning, te veel kijken naar cijfers en deze vergelijken etc. etc.
Amerikaan Ryan Hall is de snelste blanke marathon loper en heeft een boek geschreven ´Running with Joy´. Hij probeert te blijven genieten van het hardlopen en zijn talent terwijl hij in zijn marathonvoorbereiding moet dealen met vervelende blessures en ziekte, teleurstellende trainingen en het gevaar van een TE grote focus op resultaten waardoor het plezier kan verdwijnen.

Zelf ben ik niet graag bezig met alle cijfers in trainingen, natuurlijk test ik mezelf regelmatig door in wedstrijdjes of trainingen naar tijden te kijken op afstanden maar in de meeste trainingen houd ik me hier liever niet te veel mee bezig. Zolang als ik fiets doe ik dit al zonder fietscomputer, tegenwoordig ga ik steeds vaker fietsen zonder horloge en kijk ik eventueel als ik terug ben op de klok hoelang ik bezig ben geweest. Hartslagmeter heb ik weleens gebruikt maar de band om je borst vind ik niet fijn zitten waardoor ik hem nooit meer gebruik. Voordeel is denk ik dat ik mij meer of beter op andere zaken kan focussen zoals het uitvoeren van de juiste techniek maar ik denk ook dat ik dankzij het niet gebruiken van alle meetapparatuur mijn lichaam beter aanvoel wat belangrijk kan zijn in wedstrijden. In een extreme duursport als triathlon gaat het volgens mij ook niet echt om tijden maar meer om gevoel en het goed kennen van je eigen lichaam en wat je aan kunt.

Meervoudig wereldkampioene en snelste dame ooit op de Ironman Chrissie Wellington heeft haar grote basis duurvermogen op de fiets opgebouwd zonder zelfs echt ergens specifiek voor te trainen. Zij verbleef een lange tijd in Nepal waar zij ontwikkelingswerk deed en vrienden maakte waarmee zij iedere ochtend op de mountainbike een paar uur door de bergen van de natuur genoot. Ieder weekend maakten zij lange tochten waarbij ze meer van het land zag en meer mensen leerde kennen. Een enkele keer reden zij samen vanuit andere landen een week lang terug naar huis door de bergen. Zelfs na haar tweede wereldtitel in Hawaii is ze met oude vrienden uit die tijd door Argentinië getrokken met mountainbikes over terrein duwend waar nog nooit fietsen waren geweest. Hier was ze bij om de bruiloft van haar beste vrienden op deze manier te vieren. Zelf had ze het zwaarder dan in Ironmans en haar grenzen heeft ze daar enorm verlegd.

Enkele tips om meer van je trainingen te genieten:

- Ga trainen met vrienden of familie, daag ze uit en help elkaar
- Maak nieuwe vrienden sluit aan bij een groep of club
- Wissel de omgeving af, zoek mooie natuur op
- Laat je horloge of fietscomputer eens thuis
- Beloon jezelf na lange of harde trainingen

vrijdag 4 april 2014

3e @ zwemloop Amersfoort

De zwemloop Amersfoort is altijd een van de leukste wedstrijdjes waarin je het triathlon gevoel weer krijgt nog voordat het seizoen echt begint. Altijd doe ik wel mee en de korte en lange afstand heb ik beiden al eens gewonnen. Ook deze editie was een topper vanwege het zomerse weer en een grote groep vrienden en teamgenoten die mee kwam doen en aanmoedigen! De wedstrijd zelf verliep voor mij erg zwaar wat te verwachten viel na een flinke trainingsweek met op de zaterdag nog 5uur training. Absoluut geen excuus maar een kwestie van prioriteiten in deze periode vlak voor het seizoen. Na 3 banen zwemmen had ik me opgeblazen achter een paar snelle zwemmers en viel het tempo naar beneden. Blij om buiten te rennen in de zon liep ik best makkelijk maar had niet echt de power om hoog tempo te lopen. Met nog 1,5 ronde te gaan kwam vanuit het niets mijn teamgenoot Maikel Zuijderhoudt voorbij die een supersnelle 10km aan het lopen was nadat hij in de wissel rustig had afgedroogd en sokken aangedaan om geen risico te lopen in voorbereiding op het EK duatlon. Hij heeft mij nog enorm geholpen het tempo redelijk te houden en hoewel hij me zeker los had kunnen lopen ben ik nog 1 seconde voor hem gefinisht op de 3e plaats!

Nog geen topvorm in deze onbelangrijke wedstrijd maar wel heel veel plezier gehad en zin in het triathlonseizoen! Op deze foto de teamleden die bij de wedstrijd aanwezig waren.



Believing in your dreams is the greatest thing you can do!

donderdag 13 maart 2014

2e plaats Warnsborncross

Lange tijd niks geschreven en lange tijd goed en voor mijn doen veel getraind. Eerder probeerde ik meestal zo min mogelijk te trainen en daarmee zo veel mogelijk te verbeteren. Dit ging erg goed en viel mooi te combineren met studeren en later eigen bedrijven opstarten. Ik zou iedereen graag als trainer willen helpen om zo slim mogelijk te trainen naast bijvoorbeeld een baan en gezin die toch serieus wil presteren en genieten van sport. Als echter de verbeteringen steeds kleiner worden en je echt het uiterste uit je mogelijkheden wil halen dan kan je er niet omheen om ook veel te trainen in een duursport. Dat is wat ik nu probeer, slim en veel trainen. Maar veel trainen is voor iedereen natuurlijk anders, eerder fietste ik niet of nauwelijks in de winter en nu wel dus heb ik voor mijn gevoel al veel gefietst! Voor mijn clubgenoten bij DWK stellen die paar trainingen die ik meedoe niks voor terwijl ik met hetzelfde aantal zwemuren bij mijn oude club een held zou zijn. Trots ben ik dat ik nu vier keer per week hardloop maar lees dat de Brownlees dit iedere dag doen, soms twee keer per dag. Anyway, trainen is heel leuk en interessant maar uiteindelijk gaat het toch vooral om het plezier, de progressie en resultaten in wedstrijden!

Afgelopen weekend stond ik na 'veel' trainen met zware benen aan de start op een van de zwaarste parcoursen die ik tot nu toe gelopen heb. De 11km Warnsborncross bij Arnhem/Schaarsbergen en vlak bij Papendal. Super lekker weer en hard gestart achter jongens aan die later de 5,5km bleken te lopen. Na 1 ronde gesloopt door het parcours zag ik ineens de voorfietser voor de jongen 100m voor mij fietsen. Ik lag dus op de 2e plek en kon de nummer 3 achter mij ook zien, op survivalmode de lange klimmen op en de moeilijke steile afdalingen met boomwortels, stenen en kuilen af. Veel focus op mijn looptechniek, behoud van frequentie en een flinke eindversnelling brachten mij na net 42 minuten als 2e over de finish. Tevreden, voldaan en veel zin in het triathlon seizoen!


Believing in your dreams is the greatest thing you can do!