Het begon allemaal al lastig, inschrijven lukte niet als Nederlander, de organisatie is Frans en wanneer je denkt dat alles in orde is, kom je er in de week van te voren nog achter dat je niet op de lijst staat. Gelukkig raak ik niet zo heel snel in de stress. Verder was het jammer dat mijn teamgenoten niet meer mee gingen en ik sowieso net als vorig jaar, gek genoeg de enige Hollander was. Maakt niet uit, eind vorig seizoen heb ik deze wedstrijd op mijn lijstje gezet en dan kijk ik hier ook het hele jaar naar uit. Met een uitgebreid voedselpakket op de bijrijderstoel en een stapel oude cd’s ga ik ’s ochtends rijden op weg naar Doornik/Tournai, in de buurt van Lille (Frankrijk). Deze tocht van 3uur valt me hartstikke mee, swingend op de 538 dancesmash hits 2002, krentenbollen, fruit en drinken precies op schema en weinig verkeer op de weg.
Eenmaal aangekomen heb ik nog ruim 2,5uur de tijd om bij te komen van de reis, een beetje het parcours te verkennen en mij voor te bereiden op DE race. Dit is mijn 3e OD van het jaar, de laatste en over de eerste 2 ben ik niet in zijn geheel tevreden dus moet het hier gaan gebeuren. Leuk is dat je bijna niemand kent, iedereen Frans praat en het een mooie buitenlandse omgeving is om een wedstrijd te houden. Verder ben ik erg blij met het zonnetje en de warme temperatuur die naar mijn mening precies goed is. Ik voel me goed en heb er zin in.
Die gekke Belgen melden eerst verschillende keren dat de start van de mannen iets later zal zijn, hoewel ik er al klaar voor ben. Dat lijkt vervelend maar niet wanneer ze hem vervolgens ineens vervroegen en iedereen in paniek zijn pak dicht trekt en zo snel mogelijk naar de start zwemt. Met 150 mannen die op de voorste rij willen liggen is het geen pretje en ben ik blij dat een aantal mafkezen er ineens vandoor sprinten en het halve veld gewoon mee start inclusief mij. Dat is leuk omdat de andere helft vertwijfeld achterblijft en anderzijds omdat we geen nummer op onze badmuts hebben en dus niemand ons wat kan maken! Dit soort acties vind ik heerlijk maar ondanks dat ik meteen reageer, kom ik terecht in de grootste veldslag van het seizoen. Hak op mijn zwembril, proberen over anderen voor mij heen te draaien terwijl zij dit achter over mij proberen, ademnood, tempo maken, iemand die bedenkt om aan mijn been mee te liften dus been intrekken en naar achter schoppen. Wat een adrenaline! De eerste ronde is zo voorbij, de tweede ronde is korter en hierin weet ik nog wat plekken op te schuiven naar voren om als 20e het water uit te rennen op 1.30 van de aller snelste mannen. Stukken beter dus dan vorig jaar toen ik er als 35e uit kwam.
Nu begint een stuk dat voor mij erg moeilijk is in wedstrijden over de Olympische afstand en tegelijk erg belangrijk. Ik weet dat ik heel hard naar mijn fiets kan rennen maar na 1500m zwemmen kom ik op de kant en voel ik mij dizzy en ruim 100kilo. Dat is lastig. Wat het nog lastiger maakt is dat je bij deze wedstrijd ruim 600m moet afleggen voordat je bij je fiets bent en een speciaal gemaakte brug over het fietsparcours op en af moet. Deze brug is zo steil dat je er zonder het gebruik van de leuning niet op kan, en zonder het gebruik van die leuning op een onplezierige manier heel snel beneden bent. Eenmaal op de fiets doe ik mijn uiterste best maar had ik net iets harder moeten zwemmen en wisselen om het tot de groep voor mij te brengen. Op de fiets word ik samen met mijn tijdelijke vriend na een paar kilometer bijgehaald door een mooie groep. Vanaf dan rijden we met 15 man samen alsof het een ploegentijdrit is uit de Tour de France. Nog nooit heb ik zo’n perfecte samenwerking meegemaakt, die gekke Belgen strijden niet tegen elkaar maar proberen vooruit te blijven op de rest en/of terug te komen bij de kopgroep. Hier houd ik wel van maar het gaat wel verschrikkelijk hard. Een aantal keer probeer ik als vervelende Hollander mijn beurt over te slaan maar op andere momenten spring ik ook weer in gaten die vallen. Ik bereid mij voor op een laatste ronde waarin flinke demarrages gaan plaatsvinden maar die komen er helemaal niet. Tot op de laatste 100m is het samenwerking, wanneer ik het zelf maar probeer. Zo ga ik na 57.14 minuten met de eersten lopen met een hoog aanvangstempo.
Een aantal mannen lopen langzaam van mij weg in de eerste ronde en zelf probeer ik lekker te lopen maar heb geen idee van het tempo dat ik aankan. Mijn ademhaling is prima, ik heb er nog steeds veel zin in omdat ik geen problemen heb en veel deelnemers achter mij laat. Het enige lastige is dat ik moe ben en mijn benen zwaar voelen. Ik kom alleen te lopen maar blijf zicht houden op twee jongens voor mij. In de tweede ronde ga ik deelnemers lappen en lijkt het net alsof ik heel snel ben! Mijn benen blijven aardig functioneren en ik probeer in de laatste ronde zoveel mogelijk te versnellen net als die twee jongens voor mij die het uit gaan vechten tot de finish. Ik ben niet eens Belg maar vecht om mezelf te bewijzen dat ik na een zwaar fietsonderdeel ook een prima 10km kan lopen. Eenmaal over de finish is het allemaal wel erg meegevallen, ik ben gesloopt maar heb dat nog niet zo door. Bij baanwedstrijden heb ik een hartslag van 300 aan de finish en doet alles verschrikkelijk pijn, nu ben ik vooral moe.
Het nagenieten kan beginnen ook al ben ik niet echt blij met een 24e plaats totaal en 9e t/m 23jaar. Wel ben ik heel tevreden over het wedstrijdverloop, het tempo lag hoog, ik kon goed meedraaien, geen problemen en een looptijd van 35.19min tegenover 31.30 van wereldtopper Peter Croes die kampioen werd. Een Olympische afstand finishen in 1.54.58 is gewoon goed! Een lange terugreis in me eentje krijgt mij niet klein, ik heb een mooie dag gehad en gedaan waar ik voor kwam.
