Vanaf november ben ik in Zuid Afrika en het hardlopen aan het opbouwen van weinig en rustig naar steeds meer kilometers en meer en hogere tempo´s. Met de warmte, heuvels, grasvelden en trails is dat hier ideaal en de laatste tijd enorm genieten omdat het zoveel beter gaat. Na 11 triathlon seizoenen ga ik hier eind maart mijn debuut maken op de Ironman wat velen gek of onverstandig zullen vinden en een rare combinatie met de sprint triathlon op dit niveau. Zelf had ik zin in een mooie uitdaging en het idee dat dit met de juiste training mij een beter atleet op alle afstanden zou kunnen maken en dat weet ik nu zeker. Vroeger dacht ik dat je van langzaam hardlopen beter werd in langzaam hardlopen maar naast mijn looptrainingen van 2uur gingen mijn snelheidstrainingen steeds beter.
Eerlijk is eerlijk ik heb enorm getwijfeld om in de aanloop naar de Ironman de recreatieve Olympische afstand te doen ipv de ITU sprint. Dan had ik een podiumplaats kunnen halen en niet het risico met mijn matige zwemmen achter de feiten aan te fietsen tussen de pro´s op de sprint. Door voor de sprint te kiezen heb ik extra veel en hard aan mijn zwemmen gewerkt. (2 jaar geleden kwam ik hier meer dan een minuut achter podium mannen uit het water en dit jaar een halve minuut!)
Terwijl Roos met haar vader die op bezoek is de Garden Route langs de kust rijd via campings rijd ik met een huurauto in een uur naar Blouberg aan het strand met uitzicht op de tafelberg. In tegenstelling tot de andere deelnemers die bijna allemaal met het vliegtuig zijn gekomen (zelfs de Zuid Afrikanen) logeer ik niet in het hotel bij de start maar in een backpackers lodge 15min fietsen vanaf de start. Met 10 man in stapelbedden van 1.80m is niet ideaal maar door slim en zuinig te zijn met geld ben ik hier nu in Zuid Afrika en genoeg slapen doe je in de week ervoor ipv de laatste nacht. Bij mij logeren vooral surfers en de naam van de lodge komt na mijn vertaling neer op iets als ‘de zoute balzak’ dus iedere keer dat ik er kom moet ik weer lachen!
Na de briefing op zaterdag waarin het meeste weer anders blijkt te zijn dan op de website stond aangegeven is de start op zondag al om 6.45uur (gepland). Mijn kamergenoten weten dan ook niet wat er gebeurt wanneer om 4.45uur mijn wekker op zijn hardst af gaat, good morning guys! Alles ligt precies klaar en na een snel ontbijtje spring ik in het pikke donker op de fiets voor de start van mijn warming up naar de wedstrijdlocatie. De belangrijke wedstrijdvoorbereiding voor zo’n korte en vroege race heb ik precies gepland en hier houd ik mij aan ook al doet iedereen het anders. Ze zeggen dat de zee 15 graden is omdat dat moet maar ik weet dat hij tussen de 9 en 11 graden is dus heb mij hier op voorbereid door een aantal keer in de zee te trainen met wetsuit en zonder wetsuit kort de zee in te gaan. De laatste week heb ik extra warm gedoucht om vervolgens vollebak de koude kraan open te draaien voor een paar minuten want die overgang van warmte in je wetsuit naar in de koude zee is heftig terwijl het eerste stuk zwemmen het belangrijkste is. Daarnaast kies ik ervoor om geen zwem warming up te doen omdat de zon net op komt en dus nog niet warm is en er nog 20minuten zijn gepland om iedereen voor te stellen. Terwijl de meesten zijn geschrokken van het koude water, staan te trillen en te springen terwijl de start een kwartier word uitgesteld omdat er nog een boei in het water moet worden gelegd, heb ik pas net mijn wetsuit aan het lekker warm. Voor het gevoel heb ik met mijn handen en voeten nog snel even het water gevoeld.
(De organisatie was professioneel maar vol met typische Afrikaanse foutjes zoals dit bordje bij mijn fiets en de Nederlandse vlag bij iemand anders)
Als 28e word ik voorgesteld aan het publiek en mag ik over het strand naar de start joggen. Ik dring me ertussen aan de linkerkant omdat ik met zwemmen op hoog tempo het meeste aan de rechterkant adem kan ik de rest dan hopelijk zien. Na het ‘on your marks’ wachten ze volgens mij wel een halve minuut of er niemand een valse start wil maken waarna we met z’n allen over het strand op de zee af sprinten en als dolfijnen over de golven in de branding duiken.
Het koude water voel ik bijna niet omdat ik een enorme focus heb op het zwemmen. Bij de eerste boei lig ik er nog mooi tussen en ik voel me extra goed wanneer dit bij de 2e boei nog steeds zo is. Vanaf dan is het terug naar het strand dat niemand kan zien omdat de zon net op is en recht in ons gezicht schijnt. Rechts van me zie ik nog zwemmers maaien en ik bedenk me dat als ik de richting van de golven volg ik op het strand moet uitkomen. Bij de eerste golf waarin het goed lukt mee te zwemmen land ik bovenop een collega, het meezwemmen met een golf heb ik hier goed geoefend en na nog een aantal probeer ik weer zo hard mogelijk over het strand naar mijn fiets te sprinten.
Een heel aantal atleten die met mij staan te wisselen heb ik later niet meer terug gezien want ik spring precies de fiets op met een sterke gast uit Namibia. Samen rijden we vollebak kop over kop binnen een paar kilometer naar nog drie man toe en weten we meteen een goede samenwerking te organiseren waardoor we net binnen de eerste ronde van 5km aansluiten in de tweede groep. Vol adrenaline probeer ik me te focussen en heb vrij snel door wie er op de fiets gevaarlijk kunnen zijn. Ik rijd voorin mee aan kop en zorg ervoor dat ik bij de keerpunten vooraan zit om geen risico’s te lopen. Halverwege het fietsen begint de gebruikelijke wind flink op te komen en vallen er regelmatig kleine gaatjes die weer gedicht worden. De laatste keer tegenwind voor het lopen word de groep volledig kapot gereden zoals ik al had verwacht. De sterkste fietser (die uit Namibia) is vooruit met nog 2 man, daarachter werk ik zo hard als ik kan met 2 anderen die niet veel meer kunnen.
In het eerste stuk lopen schud ik mijn wielplakkers af en zie ik dat ik inloop op twee man voor mij. Het lopen is twee keer heen en weer waarin het vals-plat omhoog gaat met de wind tegen en wind mee naar beneden. Na 1 ronde loop ik samen met de twee man die ik heb bijgehaald, zij lopen in mijn rug uit de wind en met een bochtig laatste stuk wil ik absoluut geen sprintfinish. Wanneer ik het tempo verhoog en merk dat er een klein gaatje valt versnel ik door tot aan mijn max. Het laatste stuk terug naar beneden ren ik zo hard als ik kan en weet ik een gaatje van 10 seconden over te houden op mijn achtervolgers bij de finish. Bij de finish met uitzicht op de tafelberg vraag ik mij af hoe lang het geleden is dat ik zo’n goed gevoel had tijdens het hardlopen in een wedstrijd en ben ik ontzettend blij dat ik na alle trainingen nu zo goed mee kon doen in deze wedstrijd.
Vooral de atleten van Zuid Afrika vind ik heel erg vriendelijk en de twee Mohammeds uit Egypte die niet wisten wat er met hun zwemvorm was gebeurd in de zee. Zij zwommen de week ervoor 4.28 op de 400m een tempo van 1.07 per 100m en zaten achterin de wedstrijd nadat ze 6sec na mij uit het water kamen dus heb ik hen maar niet verteld dat ik op mijn snelste losse 100jes in het 25m binnenbad 1.13 zwom. Wel heb ik ze geadviseerd in openwater te oefenen. In de speciale ‘athletes lounge’ liggen de bakken ijs vol met sportdrank, cola, water en is er een overvloed aan sportrepen en vers fruit om lekker bij te komen. Na wat uitlopen bel ik Roos op en later nog even mijn ouders. Ik geniet nog van de recreanten die nog meer wind krijgen en probeer na een lekkere lunch nog even een dutje te doen in mijn kabouterbed. ’s Middags voelt alweer als een nieuwe dag en na een fietstraining van 1,5uur kijk ik op het strand de spectaculaire finale van de Redbull ‘King of the air’ kitesurfen. Als ik bij de KFC mijn vijf kipstukken op heb besluit ik terug naar huis te rijden in Stellenbosch ipv mijn betaalde nacht in Blouberg. Na 11uur slapen gaat mijn wekker weer en kan ik binnen 15minuten mijn auto op tijd terugbrengen en ga ik weer lekker zwemmen want het is 33 graden vandaag!
Believing in your dreams is the greatest thing you can do!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten