122,5km Monstertijdrit....

Iedereen die mij goed kent weet dat ik wel van een uitdaging houd, daarom ben ik triathlon gaan doen en heet mijn eigen bedrijf 'Sports Challenge Heestermans'. Afgelopen 3 seizoenen heb ik telkens 1 halve triathlon gedaan met resultaten wisselend van Nederlands Kampioen t/m 23 jaar tot flink onderkoeld en vorig jaar compleet opgeblazen met een verzwikte enkel over de finish. Dit jaar heb ik een veel grotere basis gelegd in training en was ik dan ook heel benieuwd hoe een halve triathlon zou gaan, echter door de loopblessure die ik heb gehad hebben we gekozen dit niet te doen. Uiteraard betekend minder lopen extra fietsen en leek mij de monstertijdrit in Almere een leuk alternatief. De naam vond ik wel een beetje vreemd klinken dus tegen de meesten zei ik dat ik een lange tijdrit ging fietsen van 122,5km door de polder, een echte klassieker blijkt.

1 dag na de Bosbaantriathlon ging ik achterin het veld tussen de toppers van start aan deze lange eenzame lijdensweg die mij wel leuk leek. Blijkbaar had ik een veel te snelle tijd opgegeven en kwamen diegenen die na mij starten met ongeveer 10km/pu hogere snelheid voorbij flitsen. In triathlons zonder stayeren pak je meestal nog wel wat voordeel van anderen, ik hier dus geen moment. Tijdens de eerste van de drie rondes kreeg ik al flinke zadelpijn maar tijdens de tweede ronde gingen mijn benen al zoveel zeer doen dat de zadelpijn al niet meer zo opviel. Twee rondes was dus meer dan genoeg en tijdens het moeilijkste stuk van de derde ronde moest ik zelfs naar het kleine blad schakelen. Daarna begon mijn laatste gel denk ik te werken en met een betere wind en weg dacht ik nog even flink aan te zetten voor het laatste stuk. Ik kende inmiddels het parcours maar het laatste stuk is heel erg lang als je al zo naar de klote bent en nog even extra wil door versnellen. Ik reed 1.06 op ronde 1 toen de tweede ronde 1.09 en de laatste 1.13 waarna ik in 3.28uur kon finishen met bijna 35,5 km/pu gemiddeld op jawel een 80e plek. Opvallend vond ik dat er verschrikkelijk hard werd gereden met een winnaar boven de 40 jaar en mannen in de top boven 50 jaar, voor mij wisten slechts 3 man van onder de 30 te finishen en ik was de jongste deelnemer. Wel een lesje geleerd en die naam van het evenement begrijp ik nu ook wel. 122,5km in je eentje tijdrijden door de polder is een gruwelijke uitdaging...

Bosbaan Triathlon 2e plaats

Na Veenendaal kreeg de Eredivisie nog een afsluitingswedstrijd in Almere, voor het seizoen had ik al besloten hier niet te starten maar in de organisatie van de Bridge to Bridge hardloopevenement in Arnhem te werken. Enige gemiste wedstrijd en het team stond er gewoon weer sterk voor en wist na een 6e plaats het zilver in het eindklassement definitief binnen te halen, een geweldige verrassing voor iedereen!

Zelf moest ik qua lopen nog wat training inhalen en heb ik dus gekozen pas in het laatste weekend van september nog een goede triathlon proberen te doen. Met 700 man is de klassieker in de Bosbaan weer helemaal terug en naast de lokale favorieten stonden teamgenoot Rob Kwaaitaal en ik aan de start naast Menno Koolhaas en Remco de Veen van Pro-triathlon. Met zwemmen lag ik het eerste stukje meteen op kop maar moest ik halverwege lossen bij de mannen van Pro-triathlon en tijdens de 750m was ik al mijn power kwijt in het laatste stuk. Op de fiets lag alles uit elkaar en wist ik in 1 ronde naar Remco te rijden waarna ook Rob aansloot en wij in elkaars buurt bleven en inliepen op Menno de eenzame koploper.

Als eerste kon ik het loopparcours op en heb ik meteen flink tempo gemaakt! Menno was even in zicht maar liep steeds verder uit terwijl na een paar rondes mijn tweede plek vrij zeker leek kwam Rob nog heel dichtbij in een eindsprint! Leuke wedstrijd en afsluiter van het seizoen



Believing in your dreams is the greatest thing you can do!