The longest day… Ironman African Championship

Zoals in mijn vorige blog te lezen was ben ik me er goed van bewust dat de lange afstand nog niet mijn sterkste punt is en dat ik als beginner op de Ironman vooral flink uit mijn comfort zone zou gaan. Het werd een lange en bijzondere dag in Port Elizabeth.

03.00uur

Ik geef het op, kan echt niet meer slapen en besluit wel te blijven liggen maar wat goede muziek te luisteren. Om 21.30 naar bed gegaan en rond 22.00 uur ben ik gaan slapen, toen ik wakker werd dacht ik dat het bijna tijd zou zijn maar na een blik op de klok blijkt het nog niet eens nacht te zijn. Ik ben niet echt het type dat zenuwachtig is voor een wedstrijd maar slapen blijkt nu toch erg lastig. Het helpt ook niet mee dat we bij een goedkope backpackers zitten in een soort schuurtje in de achtertuin waar precies een bed inpast en je op een matras ligt met spiralen die in mijn spieren prikken. Anyway, voordat de wekker om 04.20 gaat sta ik op zodat ik het lekker rustig aan kan doen met drinken, eten en bidons vullen.

05.10uur

In het donker lopen Roos en ik 20 minuten richting de start over het parcours net als de ruim 2000 andere deelnemers. We zien Bas Diederen hardlopen met zijn wetsuit al half aan en ik ben blij dat ik het nog even rustig aan mag doen. In de wisselzone wens ik hem succes en maak mijn spullen in orde waarna ik nog even rustig bij Roos ga zitten. Het voelt nog fris als ik mijn wetsuit aantrek terwijl de zon langzaam opkomt. Ik lever mijn spullen in en spreek Diederik Scheltinga nog even die als coach van Bas mee is. Bij Roos nog een paar flinke slokken sportdrank, snel een kus en zorgen dat ik op het strand vooraan kom te staan terwijl het volkslied klinkt en de pro´s al bijna mogen starten.
56.58 minuten zwemmen
Oud trainingsmaatje Eddy Lamers heb ik voor de start niet meer gezien maar met hem en Diederik heb ik de dag ervoor nog een paar ´startjes´ geoefend. Dat betekend rennen over het strand zo ver mogelijk het water in en dan met dolfijnen sprongen door de branding heen duiken en tegen de golven in zwemmen. De spanning voor de start is om te snijden en zelfs ik heb moeite om van de cheerleaders te genieten die in korte rokjes voor ons staan te dansen. Na het aftellen en het startschot ren ik zo hard als ik kan de zee in en ben goed weg terwijl de zon net opkomt, de hele pier vol staat met publiek en er zo´n duizend atleten achter mij aan duiken. Zonder me meteen helemaal kapot te zwemmen vecht ik mij na 300m om de eerste boei heen en probeer ontspannen te zwemmen en aan de golven te wennen. De golven maken het moeilijker om bij iemand in de voeten te zwemmen waardoor ik vaak op moet kijken om aansluiting te houden en soms in te halen. Het is een grote rechthoek van 3,8km zwemmen en eenmaal op de terugweg is het heel moeilijk oriënteren. De lage zon schijnt recht in mijn gezicht als ik vooruit probeer te kijken en de boeien zijn alleen te zien als je kijkt van boven op een golf. Daarnaast zijn er niet meer zoveel zwemmers in de buurt en iedereen kiest ook nog een andere route waardoor ik veel moet kijken en niet echt lekker door kan zwemmen. Ik probeer nog te versnellen als ik zie dat ik er bijna ben en krijg een gevoel van opwinding dat het nu echt gaat beginnen.

5.54.35 uur fietsen

Tijdens de wissel voel ik me heel even dizzy maar als ik op de fiets spring hoor ik Roos en Diederik mij aanmoedigen en rijd ik met een goed gevoel de stad uit. Na 30 minuten fietsen, vlak voor de eerste heuvels komt Eddy mij voorbij in de afdaling met het compliment dat ik goed heb gezwommen. Het verbaast me dat ik sneller was en op afstand van elkaar rijden we in een groepje de eerste heuvels waarbij ik wat verlies in de afdalingen maar dat ik weer goed maak heuvel op. Ik vraag me nog af waarom Eddy het zo rustig aan doet als ik hem na 45min laat gaan en nog lang kan zien maar achteraf blijkt dat hij een hoog tempo reed wat voor mij nog iets te veel was. Vooraf hoorde ik veel over verschillende soorten wind, ik houd niet echt van wind dus dacht ik zie het wel. In de langwerpige ronde van 90km blijkt de eerste helft heuvels te hebben en de tweede helft langs de zee te gaan met deze dag een forse oostelijke wind tegen. Na 80km was ik echt kapot en toen ik terug in het centrum was wist ik niet hoe ik die tweede ronde nog moest rijden. Nadat ik geprobeerd heb te lachen bij de aanmoedigingen van Roos en Diederik heb ik mijn best gedaan zoveel mogelijk te eten en drinken voor nieuwe energie. Door mijn prima zwemmen en eerste stuk fietsen werd ik na deze inzinking de hele tweede ronde ingehaald waarbij de heuvels wel weer iets beter gingen maar het laatste stuk tegen de wind in was eindeloos. Als ik op mijn ligstuur lag zag ik de smiley en het hartje dat Roos die ochtend op mijn onderarmen had getekend met watervaste stift en probeerde ik weer te grijnzen en door te zetten. In de stad zie ik Roos weer en probeer heel voorzichtig mijn voeten op mijn fietsschoenen te doen maar beide benen schieten in de kramp waardoor ik mij zorgen maak over het afstappen. Dat ging gelukkig goed en in de wissel bereid ik me voorzichtig voor op de marathon die komen gaat.

3.52.37 uur hardlopen

Tijdens het eerste stuk hardlopen ben ik blij verrast hoe goed dit gaat en door het vele enthousiaste publiek. Omdat het op de fiets net leek of er iemand een zak zout over mij heen had gegooid drink ik steeds wat ORS uit mijn flesje om mijn mineralen/elektrolyten bij te vullen. Ook een paar passen wandelen voor wat slokken cola is hemels. In mijn eerste ronde van 14km komt de latere winnaar en oud wereldkampioen Frederik van Lierde (Belg) voorbij met camera motor en ik besluit een paar minuten met hem mee te lopen om hem aan te moedigen en een keer aarzelend via de camera naar mijn moeder in Nederland te zwaaien. Het vele publiek is echt mega enthousiast en vaak hoor ik Frenk, Frenky of ‘Dude you’re looking great’ van meiden in bikini. In het rustigere stuk kon Roos twee keer per ronde een stukje mee lopen voor een praatje dus dat was ook iets om naar uit te kijken. De tweede ronde ging prima en heb ik op het eenzame stuk nog een tijdje meegelopen met Jodie Swallow die de wedstrijd knap won en waarnaast ik veel heb getraind in Stellenbosch. In het begin van de derde ronde kreeg ik kramp in mijn hamstring en telkens als ik weer verder wilde lopen kwam de kramp terug. Toen ik weer verder kon ben ik nergens meer gestopt om wandelend te drinken maar dronk ik water tijdens het lopen. Mijn maag ging goed dus nam ik wat meer gels dan gewoonlijk omdat dit misschien tegen kramp zou helpen maar met zo’n 6km te gaan stond ik nogmaals stil. Daarna weer door blijven rennen aan de rand van het fietsparcours, omdat inmiddels een groot gedeelte van de deelnemers moest wandelen en ik geen onverwachtse bewegingen wilde maken. Gewoon rechtuit lopen, helder blijven kijken en glimlachen om de ontspanning te helpen met focus op een hoog ritme. De hele finish straat met rood tapijt had ik voor mijzelf. Na een high five met Diederik kwam ik over de finish heen waar ik Roos op een verhoging uit haar dak zag gaan. Ik hoorde dat ik was gefinisht in 10.53.33 uur, langzamer dan verwacht maar gelukkig nog wel onder de 11uur. Als 158e man, 179e totaal en 16e in de leeftijdsgroep 25 t/m 29 jaar. Ik voelde me nog prima maar hoe mijn benen later voelde kan je je denk ik alleen voorstellen als je weleens zo’n wedstrijd hebt gedaan. Niet normaal!

0.00uur

Sloot de finish waar ik met Roos, Diederik en Eddy nog de laatste deelnemers heb binnengehaald net als de winnaars van de dag. Inmiddels voelde ik me alsof ik 300kilo woog en moest ik mijn fiets ook nog ophalen. Tenslotte terug naar ons tuin schuurtje om op dat ‘fijne’ bed te liggen. Gelukkig was ik moe genoeg om te slapen!
Iedereen bedankt!
Naast de telefoontjes met familie na de finish was het vooraf en de ochtend na de wedstrijd enorm leuk om te zien hoeveel mensen hadden meegeleefd met deze wedstrijd. Op de korte afstanden haal ik een veel hoger niveau en de ITU sprint in Kaapstad was een geweldige sportieve prestatie voor mijzelf. Deze Ironman maakt toch veel meer indruk bij het publiek heb ik gemerkt. Ik denk doordat het een mega evenement is en de enorme uitdaging in afstanden die voor de meeste mensen niet voor te stellen is. Mijn foute indeling van het fietsen heeft me heel veel tijd gekost, van de hele wedstrijd heb ik veel geleerd en de hele trip was een bijzondere ervaring. Een Ironman met zwaar parcours en zware omstandigheden was een droom van mij en omdat je nooit weet wat de toekomst brengt ben ik heel blij dat ik dit nu op deze manier heb mogen beleven.

The man who risks nothing, gains nothing. – Neil Armstrong

African Championship Ironman...

Na 11 seizoenen voornamelijk gericht op de sprint en Olympische afstand maak ik zondag 29 maart mijn debuut op de Ironman in het Zuid Afrikaanse Port Elizabeth. Van start tot finish is dit keer 3,8km zwemmen in zee, 180,2km fietsen en 42,195km hardlopen. Toen het idee ontstond om een lange tijd naar Zuid Afrika te gaan heb ik mij ingeschreven. Ik doe deze sport omdat ik houd van een uitdaging, snelheid is mijn sterke punt en op deze lange afstanden zal ik flink buiten mijn comfort zone gaan. Ik denk dat ik hierdoor kan groeien als mens en atleet. De wedstrijd moet nog beginnen maar mijn plan is eigenlijk al geslaagd. In de voorbereiding heb ik mijn grenzen verlegd, geleerd over lange afstandstraining wat een hele nieuwe ervaring was en ik heb mijn lichaam zelf goed kunnen onderhouden tussen de trainingen door. Omdat mijn voorbereiding goed is verlopen heb ik al een lange tijd heel veel zin in de wedstrijd. Op deze afstand ben ik weer een beginner en ik weet van mijzelf dat ik veel tijd nodig heb om ergens echt goed in te zijn. Daarom is mijn doel om een zo goed mogelijke wedstrijd voor mijzelf te draaien en als dit lukt ben ik benieuwd welke tijd en positie ik hiermee behaal. Sowieso zal de wedstrijd net als de weg ernaar toe een hele bijzondere ervaring worden!



It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better. The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly; who errs, who comes short again and again, because there is no effort without error and shortcoming; but who does actually strive to do the deeds; who knows great enthusiasms, the great devotions; who spends himself in a worthy cause; who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who neither know victory nor defeat.

From a speech of Roosevelt about the man in the arena, also known as the “fuck you factor”!

16e plaats ITU African Cup sprint triathlon Cape Town

Super happy ben ik met mijn 16e plaats na een perfecte race waarin alles op zijn plaats viel en verreweg mijn beste prestatie in een internationale wedstrijd bij de elite. Omdat ik geen details wil vergeten schrijf ik een uitgebreid verslag wat een enkeling misschien interessant vind om te lezen maar misschien ook niet. In 2013 deed ik hier mijn eerste ITU wedstrijd bij de elite en was ik blij dat ik mee kon strijden ook al was het achterin en werd ik 23e in een kleiner veld. Later dat jaar werd ik 51e in Holten en had ik na een slecht zwemonderdeel in Tsjechië een flinke crash op de fiets. Vorig jaar begon ik het seizoen met een hele goede vorm en prima eerste wedstrijden waarna ik geblesseerd raakte, niet meer goed kon trainen en nog een paar matige wedstrijden had waarmee ons team wel knap 2e in de Eredivisie werd. Om het nieuwe jaar zo te starten is nu dus extra kicken!



Vanaf november ben ik in Zuid Afrika en het hardlopen aan het opbouwen van weinig en rustig naar steeds meer kilometers en meer en hogere tempo´s. Met de warmte, heuvels, grasvelden en trails is dat hier ideaal en de laatste tijd enorm genieten omdat het zoveel beter gaat. Na 11 triathlon seizoenen ga ik hier eind maart mijn debuut maken op de Ironman wat velen gek of onverstandig zullen vinden en een rare combinatie met de sprint triathlon op dit niveau. Zelf had ik zin in een mooie uitdaging en het idee dat dit met de juiste training mij een beter atleet op alle afstanden zou kunnen maken en dat weet ik nu zeker. Vroeger dacht ik dat je van langzaam hardlopen beter werd in langzaam hardlopen maar naast mijn looptrainingen van 2uur gingen mijn snelheidstrainingen steeds beter.

Eerlijk is eerlijk ik heb enorm getwijfeld om in de aanloop naar de Ironman de recreatieve Olympische afstand te doen ipv de ITU sprint. Dan had ik een podiumplaats kunnen halen en niet het risico met mijn matige zwemmen achter de feiten aan te fietsen tussen de pro´s op de sprint. Door voor de sprint te kiezen heb ik extra veel en hard aan mijn zwemmen gewerkt. (2 jaar geleden kwam ik hier meer dan een minuut achter podium mannen uit het water en dit jaar een halve minuut!)

Terwijl Roos met haar vader die op bezoek is de Garden Route langs de kust rijd via campings rijd ik met een huurauto in een uur naar Blouberg aan het strand met uitzicht op de tafelberg. In tegenstelling tot de andere deelnemers die bijna allemaal met het vliegtuig zijn gekomen (zelfs de Zuid Afrikanen) logeer ik niet in het hotel bij de start maar in een backpackers lodge 15min fietsen vanaf de start. Met 10 man in stapelbedden van 1.80m is niet ideaal maar door slim en zuinig te zijn met geld ben ik hier nu in Zuid Afrika en genoeg slapen doe je in de week ervoor ipv de laatste nacht. Bij mij logeren vooral surfers en de naam van de lodge komt na mijn vertaling neer op iets als ‘de zoute balzak’ dus iedere keer dat ik er kom moet ik weer lachen!

Na de briefing op zaterdag waarin het meeste weer anders blijkt te zijn dan op de website stond aangegeven is de start op zondag al om 6.45uur (gepland). Mijn kamergenoten weten dan ook niet wat er gebeurt wanneer om 4.45uur mijn wekker op zijn hardst af gaat, good morning guys! Alles ligt precies klaar en na een snel ontbijtje spring ik in het pikke donker op de fiets voor de start van mijn warming up naar de wedstrijdlocatie. De belangrijke wedstrijdvoorbereiding voor zo’n korte en vroege race heb ik precies gepland en hier houd ik mij aan ook al doet iedereen het anders. Ze zeggen dat de zee 15 graden is omdat dat moet maar ik weet dat hij tussen de 9 en 11 graden is dus heb mij hier op voorbereid door een aantal keer in de zee te trainen met wetsuit en zonder wetsuit kort de zee in te gaan. De laatste week heb ik extra warm gedoucht om vervolgens vollebak de koude kraan open te draaien voor een paar minuten want die overgang van warmte in je wetsuit naar in de koude zee is heftig terwijl het eerste stuk zwemmen het belangrijkste is. Daarnaast kies ik ervoor om geen zwem warming up te doen omdat de zon net op komt en dus nog niet warm is en er nog 20minuten zijn gepland om iedereen voor te stellen. Terwijl de meesten zijn geschrokken van het koude water, staan te trillen en te springen terwijl de start een kwartier word uitgesteld omdat er nog een boei in het water moet worden gelegd, heb ik pas net mijn wetsuit aan het lekker warm. Voor het gevoel heb ik met mijn handen en voeten nog snel even het water gevoeld.


(De organisatie was professioneel maar vol met typische Afrikaanse foutjes zoals dit bordje bij mijn fiets en de Nederlandse vlag bij iemand anders)

Als 28e word ik voorgesteld aan het publiek en mag ik over het strand naar de start joggen. Ik dring me ertussen aan de linkerkant omdat ik met zwemmen op hoog tempo het meeste aan de rechterkant adem kan ik de rest dan hopelijk zien. Na het ‘on your marks’ wachten ze volgens mij wel een halve minuut of er niemand een valse start wil maken waarna we met z’n allen over het strand op de zee af sprinten en als dolfijnen over de golven in de branding duiken.
Het koude water voel ik bijna niet omdat ik een enorme focus heb op het zwemmen. Bij de eerste boei lig ik er nog mooi tussen en ik voel me extra goed wanneer dit bij de 2e boei nog steeds zo is. Vanaf dan is het terug naar het strand dat niemand kan zien omdat de zon net op is en recht in ons gezicht schijnt. Rechts van me zie ik nog zwemmers maaien en ik bedenk me dat als ik de richting van de golven volg ik op het strand moet uitkomen. Bij de eerste golf waarin het goed lukt mee te zwemmen land ik bovenop een collega, het meezwemmen met een golf heb ik hier goed geoefend en na nog een aantal probeer ik weer zo hard mogelijk over het strand naar mijn fiets te sprinten.
Een heel aantal atleten die met mij staan te wisselen heb ik later niet meer terug gezien want ik spring precies de fiets op met een sterke gast uit Namibia. Samen rijden we vollebak kop over kop binnen een paar kilometer naar nog drie man toe en weten we meteen een goede samenwerking te organiseren waardoor we net binnen de eerste ronde van 5km aansluiten in de tweede groep. Vol adrenaline probeer ik me te focussen en heb vrij snel door wie er op de fiets gevaarlijk kunnen zijn. Ik rijd voorin mee aan kop en zorg ervoor dat ik bij de keerpunten vooraan zit om geen risico’s te lopen. Halverwege het fietsen begint de gebruikelijke wind flink op te komen en vallen er regelmatig kleine gaatjes die weer gedicht worden. De laatste keer tegenwind voor het lopen word de groep volledig kapot gereden zoals ik al had verwacht. De sterkste fietser (die uit Namibia) is vooruit met nog 2 man, daarachter werk ik zo hard als ik kan met 2 anderen die niet veel meer kunnen.
In het eerste stuk lopen schud ik mijn wielplakkers af en zie ik dat ik inloop op twee man voor mij. Het lopen is twee keer heen en weer waarin het vals-plat omhoog gaat met de wind tegen en wind mee naar beneden. Na 1 ronde loop ik samen met de twee man die ik heb bijgehaald, zij lopen in mijn rug uit de wind en met een bochtig laatste stuk wil ik absoluut geen sprintfinish. Wanneer ik het tempo verhoog en merk dat er een klein gaatje valt versnel ik door tot aan mijn max. Het laatste stuk terug naar beneden ren ik zo hard als ik kan en weet ik een gaatje van 10 seconden over te houden op mijn achtervolgers bij de finish. Bij de finish met uitzicht op de tafelberg vraag ik mij af hoe lang het geleden is dat ik zo’n goed gevoel had tijdens het hardlopen in een wedstrijd en ben ik ontzettend blij dat ik na alle trainingen nu zo goed mee kon doen in deze wedstrijd.



Vooral de atleten van Zuid Afrika vind ik heel erg vriendelijk en de twee Mohammeds uit Egypte die niet wisten wat er met hun zwemvorm was gebeurd in de zee. Zij zwommen de week ervoor 4.28 op de 400m een tempo van 1.07 per 100m en zaten achterin de wedstrijd nadat ze 6sec na mij uit het water kamen dus heb ik hen maar niet verteld dat ik op mijn snelste losse 100jes in het 25m binnenbad 1.13 zwom. Wel heb ik ze geadviseerd in openwater te oefenen. In de speciale ‘athletes lounge’ liggen de bakken ijs vol met sportdrank, cola, water en is er een overvloed aan sportrepen en vers fruit om lekker bij te komen. Na wat uitlopen bel ik Roos op en later nog even mijn ouders. Ik geniet nog van de recreanten die nog meer wind krijgen en probeer na een lekkere lunch nog even een dutje te doen in mijn kabouterbed. ’s Middags voelt alweer als een nieuwe dag en na een fietstraining van 1,5uur kijk ik op het strand de spectaculaire finale van de Redbull ‘King of the air’ kitesurfen. Als ik bij de KFC mijn vijf kipstukken op heb besluit ik terug naar huis te rijden in Stellenbosch ipv mijn betaalde nacht in Blouberg. Na 11uur slapen gaat mijn wekker weer en kan ik binnen 15minuten mijn auto op tijd terugbrengen en ga ik weer lekker zwemmen want het is 33 graden vandaag!



Believing in your dreams is the greatest thing you can do!